باز فرياد بلورخانم تو حياط دنگال مي پيچد. امان آقا، كمربند پهن چرمي را كشيده است به جانش. هنوز آفتاب سرنزده است. با شتاب از تو رختخواب
مي پرم و از اتاق مي زنم بيرون. مادرم تازه كتري را گذاشته است رو چراغ. تاريك روشن است. هوا سرد است.
ناله ي بلورخانم حياط را پر كرده است. نفرين و ناله مي كند. مرده ها و زنده هاي امان آقا را زير رو مي كند. بعد، يكهو در اتاق به شدت باز مي شود
و بلورخانم پرت مي شود بيرون. چند تا از همسايه ها، جلو اتاق شان ايستاده اند و دست ها را رو سينه ها گره كرده اند. تمام تن بلورخانم پيداست.
يقين باز تنكه نپوشيده است. يكبار كه تو كبوترخانه بودم و نمي دانست كه تو كبوترخانه هستم، به زنها گفت: